In memoriam Ellen Sengers
Pax Klepperheide
Positief, intelligent, niet denkend in beperkingen maar in mogelijkheden: dat was Ellen.
Op school kende iedereen haar. Ellen had een spierziekte en was het enige meisje op Pax HV dat in een rolstoel zat. Ze racete er vaak mee door het gebouw, af en toe plagerig haar vrienden tegen de kuiten rijdend. “Ze was een krachtige persoonlijkheid, die altijd zichzelf bleef, soms tegen de trend in”, vertelden haar vrienden op school. “En ze dacht niet in beperkingen, maar in kansen, in mogelijkheden”. Met vriendinnen gaan zwemmen bij de gouden Ham? Waarom niet? De vriendinnen droegen haar op een stoel een stukje het water in, gingen zwemmen en kwamen steeds bij Ellen terug om even te kletsen. Zo hadden ze allemaal een topdag.
Ellen zat op Pax op het gymnasium, een opleiding die erg goed bij haar paste. Ze was leergierig, hield van de klassieke taal en cultuur, verdiepte zich in het wereldbeeld van de Grieken en Romeinen en herkende alle diepere lagen in de mythes en oude verhalen. Die zetten haar aan het denken en prikkelden haar fantasie. Ze genoot ervan. Ze keek enorm uit naar de Romereis dit schooljaar. Haar moeder zou meegaan om haar de verzorging te bieden die ze nodig had. Dat was allemaal al geregeld.
Ellen ging ook heel graag naar de Efteling, de wereld waarin sprookjes werkelijkheid werden. Ze hield van de Eftelingmuziek en was meteen fan van de nieuwste attractie, de dance macabre. Op een dag werd ze zelfs getrakteerd op zwarte worstenbroodjes. Heerlijk!
Zelf schreef Ellen ook verhalen. “Ik heb wel twintig boeken in mijn hoofd”, vertelde ze. Op Pax bereidde ze zich met interesse, leerplezier en doorzettingsvermogen voor op een toekomst vol mogelijkheden. “Ik word schrijfster en lerares klassieke talen”. Een droom die zomaar werkelijkheid had kunnen worden. Die werkelijkheid had moéten worden. We hadden het haar zo gegund. Dat had ze verdiend.
Het mocht niet zo zijn. We voelen ons verdrietig en verslagen, maar we zullen Ellen, met alles wie ze was, nooit vergeten.